เหรียญพระอาจารย์จวน กุลเชฏโฐ วัดภูทอก รุ่นแรก ๒๕๑๓ รมดำ สวยเดิมๆหายากครับ
*****เมื่อพ.ศ.2512 หลวงปู่จวน กุลเชฏโฐ ได้ธุดงค์จากภูวัวมาตามนิมิต และจำพรรษาอยู่ที่วัดเจติยาคีรีวิหาร ภูทอก นี้ได้เกิดสุบินนิมิตว่า ได้ไปบิณฑบาตรที่ภูทอกใหญ่ ตามหน้าผา ได้ครองผ้าห่มผ้าเป็นปริมณฑล แล้วก็สะพายบาตรอุ้มบาตร เดินเลียบไปตามหน้าผาอ้อมไปเรื่อยๆ เห็นแต่บานหน้าต่างปิดอยู่ตามหน้าผา มองไม่เห็นคนเลย หลวงปู่เดินอ้อมไปอ้อมไป เลยไปหยุดยืนรำพึงอยู่ เอ....ทำไมมีแต่หน้าต่างปิด ไม่เห็นคนออกมาใส่บาตรเลย
รำพึงอยู่อึดใจหนึ่ง ก็เห็นคนเปิดหน้าต่างออกมาใส่บาตร ดูเหมือนเขาจะเข้าใจได้ถึงความคิดของหลวงปู่ที่ตั้งวิตกถามขึ้นว่า เขาเป็นใคร เขาก็ประกาศขึ้นมาเองว่า
" พวกผมนี้เป็นพวกบังบดขอรับ อยู่กันที่ภูทอกใหญ่ภูแจ่มจำรัส "
พวกบังบด คือ พวกภุมมเทวดา ที่เขามีศีลห้าเป็นประจำ “ ชื่อเดิมหรือชื่อจริงของภูทอกใหญ่นี้ เรียกกันว่า ภูแจ่มจำรัส " เขาอธิบายให้ข้าพเจ้าฟัง แต่ก่อนนี้มีพวกฤาษีชีไพรมาบำเพ็ญพรตภาวนากันที่ภูเขาแจ่มจำรัสนี้มาก "
หลวงปู่รอเขาใส่บาตรเรียบร้อยแล้ว ก็ถามเขาเป็นเชิงคุยว่า " ทำไมจึงรู้ว่าอาตมามาบิณฑบาต "
เขาตอบยิ้ม ๆ ทันที
" รู้ชี จะไม่รู้ได้อย่างไร "
" ปิดหน้าต่างอยู่อย่างนี้ รู้ได้รึ "
" รู้ครับ " เขาว่า
" รู้ด้วยอะไร "
เขาบอกว่า " รู้ด้วยกลิ่น ถูกกลิ่นพระผู้เป็นเจ้า "
" กลิ่นเป็นอย่างไร "
" กลิ่นหอมขอรับ ถูกกลิ่นพระผู้เป็นเจ้า ก็เลยพากันเปิดหน้าต่างมาใส่บาตรพระผู้เป็นเจ้ากัน " เขาชี้แจงให้ฟังด้วยสีหน้าอันเปี่ยมด้วยความเลื่อมใสศรัทธาแล้วก็กล่าวต่อไปอีก อันนี้จะเป็นเชิงสรรเสริญหรืออะไรก็ไม่ทราบ ...เขาบอกว่า " พระพวกนี้เป็นพระที่ปฏิบัติดีสมควร พวกเราจึงพร้อมใจกันมาใส่บาตร " พอพวกเขาใส่บาตรก็กลับ พอดีรู้สึกตัวตื่นขึ้น พิจารณาดูนิมิตนั้นเห็นแปลก ก็เล่าให้หมู่เพื่อนฝูงฟังประหลาดที่ว่าเช้าวันนั้นอาหารที่บิณฑบาตได้ ขบฉันรู้สึกว่ารสเอร็ดอร่อยเป็นพิเศษทั้ง ๆ ที่ก็ไม่ได้มีใครอื่นมาใส่บาตรจริง ๆ มีแต่ชาวบ้านเท่านั้น อาหารก็เป็นอาหารพื้น ๆ เป็นปลาร้า น้ำพริกอะไรพวกนั้นตามปกติของเขา แต่เมื่อฉันไปกลับเอร็ดอร่อยราวกับอาหารทิพย์ ทั้ง ๆ ที่อาหารอันวิจิตรพิสดารที่เขาถวายนั้นอยู่ในความฝันต่างหาก
******* พรรษาแรก พระเณรเจ็บไข้กันมาก บางองค์ก็บอกว่า เทวดาประจำภูเขามาหลอกหลอน ดึงขาเรียกปลุกดึง ๆ ให้ลุกขึ้นทำความเพียร บางทีก็ไล่ให้หนีเพราะมาแย่งวิมานของเขา ข้าพเจ้าก็ได้นิมิตบางประการเหมือนกัน จึงพยายามตักเตือนพระเณรให้มีศีลบริสุทธิ์ และบำเพ็ญภาวนาแผ่เมตตาให้ทำความเพียรอย่าได้ประมาท เพราะศีล สมาธิ ภาวนานั้นเป็นเกราะกำบังของผู้บำเพ็ญพรต ภายหลังก็เกิดนิมิต มีพวกเทวดามาหาและบอกว่า “ข้าพเจ้าทั้งหลายขอน้อมถวายภูเขาลูกนี้ ให้แก่พระผู้เป็นเจ้า ขอพระผู้เป็นเจ้าโปรดรับไว้รักษา พวกข้าพเจ้าจะลงไปอยู่ข้างล่าง”
ในนิมิตนั้น เขาได้ขอคำมั่นสัญญาไว้อีกว่า เมื่อพวกเขาลงไปอยู่ชั้นล่างแล้ว ขอให้หลวงปู่บอกประกาศแก่มนุษย์ที่จะมาเที่ยวภูเขาลูกนี้ต่อไปว่า ขออย่า ได้กล่าวคำหยาบ อย่าส่งเสียงอึกทึก อย่าถ่มน้ำสายลงไปข้างล่าง อย่าขว้างปาหรือทิ้งเศษขยะไว้ ข้างบนเขา อย่าฆ่าสัตว์...เท่านี้เขาก็พอใจแล้ว
หลวงปู่ตื่นจากฝันแล้วก็นั่งพิจารณาอยู่ ก็รู้สึกว่าคำขอของพวกเทวดานั้นแยบคายดี จะเป็นเรื่องจริงหรือไม่จริงก็ตาม แต่ก็น่าจะเป็นข้อที่กัลยาณชนทุกคนควรจะปฏิบัติอยู่แล้ว ถึงแม้จะไม่มีเทวดามาขอร้องเลย มนุษย์ผู้เป็นผู้ดีมีมรรยาทของสังคมชาวโลกก็น่าจะปฏิบัติตาม
อย่างไรก็ดี วันนั้นเองระหว่างที่หลวงปู่ยังมิได้ปริปากเล่าอะไรให้ใครฟัง พวกชาวบ้านก็มาเล่าให้ฟังว่าพวกเขาต่างฝันกันว่ามีเทวดามาบอกว่า จะมอบภูเขาให้ท่านอาจารย์จวนรักษา พวกเขาจะลงไปอยู่ข้างล่างแทน แปลกเหมือนกัน ที่บังเอิญหลายคนมาฝันตรงกัน (หลวงปู่เล่า)

ยังไม่ส่ง ข้อมูลยืนยันตัวตน